MÓJ DZIADEK I DRZEWA

(jabłonie - zdjęcie z netu)

mój dziadek i drzewa

                               (pamięci dziadka Pawła)

każdego dnia szedł przez sad

w zamyśleniu

wpatrując się troskliwie

ze słońcem

w korony szmaragdowych drzew

niósł na twarzy ciepły blask

wyobraźni – świat zielony

jak liść

i wszystkie zapachy kwiatów

wrośnięty w szorstki pień

codzienności

nasłuchiwał w jabłoniach bicia serc

i wiatrem wyszywanej muzyki

wiśniom i czereśniom

opatrywał czule krwawe rany

i dzielnie odpierał

szpaków krzykliwe naloty

ciężkim gruszom i śliwom

gałęzie kruche podwieszał

na miękkim ramieniu duszy

starego orzecha – by nie usechł

z samotności

światłem natchnienia podlewał

i ciepłą pogodę w rękach nosił

jak wiersze z nieba

– – – – – – – – – – – – – – – – –

dziś szumią mu wdzięcznie

wszystkie drzewa

                            Janusz Kliś